Багавітава Песьня, пятнаццаты ўзыход

Пятнаццаты ўзыход

Сьвяты Багавіт прамовіў:
З карэньнем угору, галінамі долу

вечным завуць сьветадрэва,

ведасьпевы - лістота якога,

ведавед той, які яго ўведаў. |1|

Яго долу і ўгору прасьцёрты галіны,

чые кметы - жывіца, восьці - абсягі,

яго прасьцягаецца й долу карэньне,

у сьвеце людзей вынікаючы чынам. |2|

Тут так не паняць ні выявы ягонай,

ні канца, ні пачатку, ані працягу.

Сьветадрэва раскараністае гэна

мечам нязьвязу сьцяўшы каляным, |3|

затым у той край прасьледаваць мае,

прыйшоўшы куды, ня вяртаюцца болей -

“Да выточнага Духа таго дападаю,

адкуль пачалася праява адвеку”. |4|

Перамогшы прывязак, бяз пыхі і зману,

ў прасамасьці сталы, пазбыты пажады,

вольны ад двойстваў шчасьця і болю,

у вечны той край ідзе неазмрочны. |5|

Яго сонца не асьвятляе, ні ясны агонь, ні месяц,
адкуль не вяртаецца прыйшлы, тое мой дом навышні. |6|
Жывабытная, вечная толькі частка мяне ў жывасьвеце
у пратворы стойныя здолі, якіх мысел шосты, арае. |7|
Цела калі здабывае ўладар, і калі пакідае,
ідзе, іх узяўшы з сабою, як вецер пахі ад красак. |8|
Уладаючы слыхам і зрокам, дотыкам, смакам і нюхам,
сабе падначаліўшы мысел, дасьведвае гэтак абсягі. |9|
Калі ён стаіць ці сыходзіць, ці ўжывае, таго кметавіта
азмрочныя не спазіраюць, але знаньня-вокія бачаць. |10|
Яднары намагарныя бачаць неадымна ў сабе яго сталым,
але несамачысты ня бачыць намагар, пазбыты чуваньня. |11|
Якое ўвесь сьвет асьвятляе зьзяньне, што сонца праменіць,
што ў полымі й месяцы зьзяе, ведай маім тое зьзяньне. |12|
У зямлю ўвайшоўшы, ўсе быты сваёй магутою трымаю,
гэта я жыўлю ўсе расьліны, сакавітым стаўшыся сомам. |13|
Агнём стаўшы ўсечалавечым, дыхавітаў цела прасягшы,
з удыхам і выдыхам злучны, пяку ежу чатырох відаў. |14|
Я ў кожнага сэрца праніклы, прысутны,

зь мяне забыцьцё, і памяць, і знаньне,

я ўсімі чыста ведамі ведны,

я ведавед, ведацэлі стваральнік. |15|

Два гэтыя Духі ў сусьвеце, зьнікомы і незьнікомы,
зьнікомы - гэта ўсе быты, канцавосным завецца нязьнікны. |16|
Але Дух найвышэйшы іншы, навышнім сабой называны,
які, прасягнуўшы трысьвецьце, ўладар яго вечны трымае. |17|
Бо зьнікомага пераўзыходжу, і ад незьнікомага вышні,
таму ў сусьвеце і ведзе я славуты як дух навышні. |18|
Які так мяне неазмрочны знае навышняга духа,
той мяне ўсёведнік бажае ўсім быцьцём, нашчадак Бгараты. |19|
Так найтайная гэта настава табе мной сказана, бязганны,
яе сьцеміўшы, стане разумным і завершыць належнае чыну. |20|

ОМ ТАТ САТ
такі ў сьвятарных Багавітавых Песьнях, сьвятых упанішадах, брагма-ведзе, йоґа-наставе, сумове сьвятога Кр̣шн̣ы і Ардж́уны пятнаццаты ўзыход на імя "Йоґа навышняга Духа".

Пераклаў з санскрыту Міхась Баярын.