Oct 27, 2013

Ісьцінныя імёны

Ёсьць старажытнае ўяўленьне пра тое, што кодная істота, кожная рэч у сьвеце мае сваё ісьціннае імя. А ўся сукупнасьць такіх імёнаў складае ісьцінную мову. Лічыцца, што сваё ісьціннае імя варта хаваць, бо імя дае ўладу над яго формай. Пасьвячэньне, пераход істоты ў іншы стан, таксама накладаньнем новага імені. Зважачы на хаатычную разнастайнасьць сьвету гэтая ідэя здаецца дзіўнай. Рэчы і істоты здаюцца "проста" і "ўсяго толькі" рэчамі і істотамі, выпадковымі асобнікамі з сэрыі падобных. Як усё гэтае бясконцае мноства можа мець свае ісьцінныя імёны?

Арганізм уяўляе сабй сыстэму органаў, "дзейнікаў", што выконваюць пэўную функцыю дачынна адно аднаго. Любы арганізм можна прадставіць як мову, што мае сваю лексыку, граматыку і сынтаксіс. Элемэнты ідэнтыфікуюцца першаснымі імёнамі. Імёны ўтварюць клясавую гіерархію з дапамогай другасных імёнаў імёнаў, якія затым зьяўляюцца аб'ектам сынтаксычных правілаў, што арганізуюць працу структурнай цэласьці. Для працы мовы неабходна прастора імёнаў, у межах якой імёны ўнікальны.

Элемэнт, што складае частку арганізму, сам пры гэтым можа быць цэлым арганізмам. У такім разе формай імені аказваецца цэлая мова, са сваёй сыстэмай імёнаў, мэта-імёнаў і сынтаксычных правілаў. Калі прадставіць арганізм чалавечага грамадзтва як мову, то форму яе імёнаў складаюць людзі, складаныя арганізмы. Органы цела чалавека ў сваю чаргу маюць сваю нутраную будову, і таксама ўляўляюць сабой асобныя мовы. З гледзішча мовы вышэйшага ўзроўня імя такога элемэнта можна прадставіць сабе ў выглядзе дамэннай структуры: < імя элемэнта ў мове-дамэне >.< імя элемэнта ў мове-субдамэне>... як адрэсы ў інтэрнэце.

Сьвет адзіны і цэлы, мае адзін пачатак. Усё ў ім так ці інакш зьвязана паміж сабой. Гэтую ўзаемназьвязаную цэласьць можна назваць арганізмам сьвету, што мае сваю "мову сьвету". З гэтага гледзішча любы элемэнт сьвету, кожны чалавек, кожная клетка і кожны атам, наколькі б яны ні былі аддаленыя ад пачатку маюць сваю ўнікальную адрэсу, імя, што складаецца з дамэнаў, суб-дамэнаў і ў рэшце рэшт свайго ісьціннага імені.


Oct 24, 2013

Вялікі Чалавек

Мова - гэта сувязь імені і формы. З гэтага гледзішча чалавечае грамадзтва таксама зьяўляецца мовай. Кожны чалавек мае ўласнае імя, для якога ён сам зьяўляецца формай. Гэтыя ўласныя імёны складаюць яе лексыку. Мова грамадзтва мае сваю граматыку - імёны імёнаў, якія адносяць людзей да розных катэгорыяў, статусаў і клясаў. І свой сынтаксіс - правілы дачыненьняў паміж гэтымі граматычнымі катэгорыямі. Людзі мяняюцца, грамадзтва застаецца. Граматычныя імёны прысвойваюцца іншым адзінкам, а структура захоўваецца нязьменнай.

Мова грамадзтва ўтварае структуру, элемэнты і дачыненьні паміж элемэнтамі. Людзі для гэтай мовы - назоўнікі, а іх дачыненьні - дзеясловы. Правілы мовы вызначаюць, якім павінен быць адказ аднаго элемэнта на дзеяньне другога. "Рух ад сябе" аднаго складніка павінен адлюстравацца як "рух да сябе" іншым складнікам. З гэтага гледзішча ўвесь інтэрфэйс чалавечага ўспрыманьня - тое, што робіць неба сінім і разьмяшчае яго ўверсе, а зямлю чорнай і разьмяшчае яе ўнізе - зьяўляцца такой самай часткай мовы грамадзтва, як і элемэнты яго стркутуры. Гэта адна мова. І гэта невымерна пашырае яе абсяг. Бо правілы інтэрфэйса ўспрыманьня аднолькавыя для руху чалавека, каня і ветра. У мову грамадзтва ўваходзіць уся карціна сьвету.

Але грамадзтва нібыта складаецца зь людзей. Што застанецца, калі выдаліць іх з грамадзтва? Зьнікне лексыка, застанецца граматыка і сынкаксіс - структура, элемэнты і правілы іх дачыненьняў без усякай канцрэтнай формы. Плятанічная ідэя грамадзтва, макет, кляса зь неініцыялізаванымі пераменнымі. Што такое тады форма чалавека, якой ініцыялізуюцца імёны мовы грамадзтва?

Чалавек як форма свайго імені таксама аказваецца цэлай мовай чалавека. Як і грамадзтва, ён складаецца з узаемна-зьвязаных частак, форма якіх мяняцца, а функцыя застаецца. Яго цела цягам жыццья некалькі разоў цалкам зьмяняе свой склад. Мова чалавека мае свае лексыку, граматыку і сынтаксіс. Гэта значыць, што імя ў мове грамадзтва ініцыялізуецца і прадстаўляецца цэлай мовай як формай. Мова зьверху, і мова зьнізу. Мова звонку, і мова ўнутры. Чалавек аказваецца цэлым грамадзтвам, а грамадзтва - Вялікім Чалавекам. І гэты чалавек - Мова.

sahásraśīrṣā púruṣaḥ sahasrākṣáḥ sahásrapāt, sá bhū́miṃ viśváto vṛtvā́ty atiṣṭhad daśāṅgulám. púruṣa evédáṃ sárvaṃ yád bhūtáṃ yác ca bhávyam  - "Тысячагаловы Продак, тысячавокі, тысячаногі, абярнуўшы быцьцё адусюль, на дзесяць дванаццатых выстаў. Продак толькі ўсё гэта, што быта і тое, што будзе..." (Рыг-веда 10.90.1-2)

Гэты Вялікі Чалавек як мова пасродкуе сабой усе ўзаемадзеньні ўнутры сябе. Усё, што чалавек успрымае і выражае, праходзіць праз правілы мовы грамадзтва. Калі чалавек бачыць, то насамрэч перад сабой Вялікага Чалавека. Калі чалавек гаворыць, то насамрэч гаворыць зь Вялікім Чалавекам. Чалавек бачыць мову, гаворыць з мовай, дыхае мовай.

tásmād virā́ḷ ajāyata virā́jo ádhi pū́ruṣaḥ, sá jātó áty aricyata paścā́d bhū́mim átho puráḥ - "Зь яго узьнікла Улада, з Улады узьнік зноў Продак, ён, узьнікшы, пераўзыйшоў назад быцьцё і наперад". (Рыг-веда, 10.90.5)

Што адбываецца, калі структура ініцыялізуе свае элемэнеты сабой жа? Мова ўваходзіць сама ў сябе. І пры гэтым адбываецца нешта новае і небывалае раней. Яна расьце. Яе становіцца больш. Яна дасягае ўсебаковага самаўспрыманьня - бачыць сябе з усіх бакоў, гаворыць з кожнай часткай сябе самой, спазнае сябе ў сваёй усемагчымасьці. Яна - усё, што адбываецца ўнутры яе, усе людзі, небёсы і землі, вёсны і восені.

Неба гарыць

Tanzwut - Der Himmel brennt

Неба гарыць

Цені зьнікаюць
Сканчаецца ноч
Твае вусны гараць
Зноў у сэрцы маім

Цябе зноў я трымаю
Моцна ў руках
Мая тайная любоў
Мой вечны боль

Так ня можа быць вечна
Я сёньня сыходжу
І сонца змывае
Сваю кроў у моры

Не на векі вечныя
Наша адзінота
І нас не разлучае нічога
Калі неба гарыць

Твае сьлёзы сьвячаюць
Марскую ваду
У хваляў гульні
Я бачу твой твар

Не на векі вечныя
Наша адзінота
Нас больш не разлучае нічога
Калі неба гарыць




Der Himmel brennt

Die Schatten zerfallen 
Die Nacht geht zu Ende 
Dein Mund brennt 
Ein Mal in mein Herz 

Ich halt dich noch einmal 
Ganz fest in den Armen 
Meine heimliche Liebe 
Mein ewiger Schmerz 

Doch es wird nicht für immer sein 
Dass ich heut von dir geh 
Und die Sonne schwemmt 
Ihr rotes Blut in die See 

Nicht für die Ewigkeit 
Ist unsere Einsamkeit 
Und es bleibt nichts was uns trennt 
Wenn der Himmel brennt 

Deine Tränen erhellen 
Das Wasser der See 
Im Spiele der Wellen 
Dein Antlitz ich seh

Nicht für die Ewigkeit 
Ist unsere Einsamkeit 
Und es bleibt nichts was uns trennt 
Wenn der Himmel brennt