Аднойчы адчуўшы смак, чуваньне можа ўзнавіць яго, проста ўзгадаўшы, не зьвяратючыся да рэчы, ад якой той сьпярша паўстаў. Таму і першы, і другі смак належаць толькі чуваньню, бо ўтвараюцца зь яго боку, а ня з боку рэчы.
Нішто не замінае чуваньню ўтварыць самастойна любыя смакі, нават тыя, якое яно ня можа ўзгадаць, ніколі іх не перажыўшы раней. І тое самае - з усімі іншымі пачуцьцямі. Яно магло б радавацца без прычын, адчуваць любыя смакі і дотыкі, але ня робіць гэтага.
І нават калі яно робіць гэта, у сьне, дзе ўсё залежыць толькі ад яго, чуваньне ўсё адно тлумачыць свой зьмест менавіта як ад-чуваньне, чуваньне ў у адказ на яву. Інакш яно не дае асалоды. Каб быць асалодай, адчуваньне мае быць толькі адруховым.
Пачуцьці спараджаюць адно аднаго і зьнішчаюць адно аднаго як пяць пратвораў у кітайскай традыцыі. Страх спараджае гнеў і зьнішчае радасьць. Радасьць спараджае спакой і зьнішчае сум. І так бясконца.
Каб даваць асалоду, адчуваньне мае ўтварацца нібы без удзелу чуваньня і давацца яму як дар, не зважаючы на тое, што яно само здольна яго ўтварыць. І больш за тое, атрымліваючы гэты дар, яно кожны раз само яшчэ раз утварае яго, чытаючы яго.
Каб быць дарам і чытвом, пачуцьці маюць складаць мову пачуцьцяў. Гэта правілы мовы пачуцьцяў робяць іх адчуваньнямі, прызначаючы, што адно пачуцьцё зьяўляецца ў адказ на другое, а трэцяе ў адказ на другое.
Правілы мовы пачуцьцяў чытаюць сувязі адных пачуцьцяў як іншыя пачуцьці, а іх сувязі як яшчэ адны пачуцьці, утвараючы такім чынам цэлыя дрэвы адчуваньняў, пачуцьцёвыя рэчы. Выказваньне мовы пачуцьцяў вынікае для чуваньня як дар асалоды, які яно чытае, і чытаючы, стварае.
Калі чуваньне хоча перажыць адчуваньне, яно не стварае яго, бо стварэньне зьнішчыць яго адруховую асалоду. Замест гэтага яно бярэ ўдзел у гульні пачуцьцяў: як зрабіць так, каб у выніку жаданае апынулася перад яго поглядам як дар, а ня ўласны твор.
Яно робіць крокі на адным узроўні, каб атрымаць вынікі ад мовы пачуцьцяў на другім. І калі колькасьць удзельнікаў гэтай гульні павялічваецца, узьнікае відовішча пачуцьцяў, тэатр эмоцый. Хаця чуваньне здольна перажыць каханьне самотна, для асалоды яму патрэбны іншы ўдзельнік.
Дар адчуваньня прадстаўлены перад тварам чуваньня неадрыўна і станоўна як прастора адчуваньня, зьмест якой увесь час мяняецца мовай пачуцьцяў і зноў чытаецца чуваньнем. Усе іншыя прасторы для чуваньня стаюцца толькі сродкамі ўплыву на гэтую адзіную прастору, кіраваць якой прама яно адмаўляецца.
Агортваючы сабой чуваньне, будучы да яго найбольш блізкім, адчуваньне разам з мовай пачуцьцяў складаюць ягонае першае цела, цела асалоды, самую блізкую кашулю. А кожная іншая прастора ўтварае яшчэ адно цела, што агортвае сабой папярэдняе.
Такім чынам, усё што зыходзіць з чуваньня спачатку атрымлівае ў целе асалоды выяву пачуцьця, эмоцыі, і толькі затым перакладаецца ў думкі, словы і ўчынкі. І ўсё, што вяртаецца чуваньню, становіцца ў рэшце рэшт пачуцьцём, і падносіцца яму як дар асалоды.
No comments:
Post a Comment