Дзея часу проста адкрываецца і закрываецца і гэтым утварае імгненьне. Кожнае новае імгненьне адбываецца ўнутры папярэдняга. Імгненьні складаюць пасьлядоўнасьць, якая расьце ў глыбіню, не губляючы сваёй паверхні.
Дзея часу рухаецца мовай часу. Мова часу зьмяшчае мноства розных часоў, прывязаных да першаснай дзеі часу. Іх імгненьні маюць розную даўжыню і адбіваюць розны бой. Дзеі часу разам утвараюць рэчыва часу.
Дзея часу б'ецца ў сэрцы грамады дзеяў, мове народу, вялікім чалавеку. Кожнае імгненьне прастора явы зьнікае і наноў ствараецца. Кожнае імгненьне толькі стварае, але стварэньне на месцы іншага нібыта ўтварае зьнікненьне.
Абнаўленьне прасторы чытае і выконвае намер. Намер - гэта намер зьмены зь нечага ў нешта. Намер, вонкавы да часу, злучае два імгненьні ў адзін рух. Намер у намеры ўтварае прастору руху, што галініцца як дрэва.
Рух, зьмешчаны ў мову руху, паўтараецца сваім выказваньнем і ўтварае круг. Прастора руху падзяляе круг на часткі. Долі прасторы ўтвараюць староны сьвету, усход і захад, поўдзень і поўнач. Кожная старана прасторы змыслова і якасна іншая.
Прастора руху ўтварае вобраз часу. Вобраз часу накладаецца на рэчыва часу і супрацьстаіць яму. Вобраз часу трывае і працягваецца, пакуль зьмяняюцца імгненьні, разьмяшчаючы ў сабе ўсе іншыя намеры.
Вобраз часу таксама ўтварае круг, ён сканчаецца, а затым паўтараецца. Гэта ў вобразе часу існуюць мінулае, цяперашняе і будучыня. Тое, што ўтварае староны сьвету, тут утварае раніцу і вечар, дзень і ноч, вясну і восень, зіму і лета. Вобраз часу сьпярша дзеліцца на вякі і эпохі, і толькі пасьля напаўняецца зьместам.
Як і дзея часу, вобраз часу належыць мове грамады. Рух - гэта намер, таму вобраз часу, каляндар - гэта воля народу. Вобраз часу стаіць паміж рэчывам часу і часткамі грамады, забясьпечваючы чарговасьць і адначаснасьць выкананьня намераў адносна адной прасторы явы.
Усе іншыя намеры сьпярша ўкладаюцца ў намер вобразу часу, які паступова аддае свае рухі імгненьням. Дзея часу глыбіцца і брыняе напаўненьнем прасторы явы і кожнае імгненьне зьмяшчае ў сабе ўвесь сусьвет.
Самаразгортваньне грамады зьмяшчае ўсю мову гарамады ў кожную яе частку. Такім чынам, кожная яе доля мае сваё сэрца, што ўвесь час б'ецца, нараджаючы імгненьні, і свой вобраз часу, што накладаецца на гэтае рэчыва.
Кожны народ і кожны чалавек мае свой час, сваё рэчыва часу і свой вобраз часу. Кожнае дзеяньне народа і дзеяньне чалавека сьпярша разьмяшчаецца ў яго вобразе часу, і толькі затым спаўняецца.
Агульны вобраз часу становіцца месцам быцьця агульнага дзеяньня. Усе дзеяньні, што былі асобна, тут апынаюцца разам, у адным часе, атрымліваюць сваю чаргу і пасьлядоўнасьць, сваю долю.
Дзеі, укладзеныя ў вобраз часу, затым чытаюцца і ўтвараюць аповед часу, гісторыю. Аповед часу існуе толькі ў сутворы, што ўтвараецца разьмеркавай мовай грамады. Аповед часу зьяўляецца часткай спадчыны, дзе ўсе аповеды часу ўтвараюць аповед аповедаў.
Мова падказвае, што словы "шчасьце" і "час" родныя слову "частка", а частка - гэта частка поўнага. Шчасьце - гэта бачыць спаўненьне свайго намеру, калі воля зьдзяйсьняецца. Шчасьце - гэта быць своечасовым, быць у свой час і мець свой час.
Вобраз свайго часу мае кожны раз узнаўляцца, утвараючы прастору для новых дзеяў. Кожны новы дзень - гэта новы намер дня, і кожны новы год - гэта новы намер году. Тады ў сярэдзіне гэтага круга ўзьнікае стажар часу.
Калі вобраз часу сканчаецца, нехта мае сказаць яго зноў. У мове народу мае быць частка, што зноў і зноў выказвае намер свайго часу, каб у дзеяў было месца быць, каб аповед народу быў аповедам шчасьця. Нацыяналізм - гэта перадусім тая сіла, што нясе адказнасьць за свой час і яго аповед, а не за прыстасаваньне народу да іншых сучаснасьцяў.
Каб стварыць сваю вялікую сутвору, трэба сьпярша знайсьці для яе месца ў сваім часе, бо ў чужым часе для яе ніколі ня будзе месца. Трэба мець адвагу ўкладаць свае дзеі ў свой час, нават калі ў іншых люстэрках яны ня будуць мець ніякіх адлюстраваньняў. І свой вялікі аповед можна стварыць, толькі прачытаўшы яго зь летапісу свайго часу.
No comments:
Post a Comment