Сапфо, 31

Той здаецца мне да багоў падобным

чалавек, каторы з табой сам-насам

сеўшы побач, мовіць і твой салодкі

  слухае голас,

ды чароўны сьмех, што маё напраўду

сэрца біцца хутка ў грудзях змушае,

бо адразу, толькі цябе я бачу,

  страчваю мову,

мой язык маўкліва дранцвее, тонка

льюцца стромні полымя па ўсім целе,

зрок ня бачыць мой анічога, вушы
  поўняцца звонам. 

пот па скуры долу цячэ, трымценьне

ўсё сабой сягае, жаўцей за травы,

ёсьць я, ці ўжо блізу памерла пэўна,

  так падаецца.

пераклаў са старагрэцкай Міхаіл Баярын.