На паверхні

Імя скарачае мноства да адзінкі. Імёны скарачаюцца да імён імёнаў, мовы - да мовы моваў. І ўся мова выяўляецца вялікім скарачэньнем скарачэньняў. 

Усякае мноства можна скараціць да яго назвы і мець справу з адным. Але скарачэньне да імені выяўляецца таксама ўладай разгортваньня імені ў мноства. Кожнае імя - гэта загад, а мова - ўлада.

За паверхняй імені могуць хавацца неверагодныя невычэрпныя глыбіні. Але ўладар мае справу з паверхняй. Як жук-плывунец ён сьлізгае па вадзе мовы і заўжды застаецца зьверху.

Ён перажывае досьвед, паглыбляецца ў разуменьні змыслаў, але кожны раз выходзіць зь іх чыстым і пустым, і зноў мае справу з усім адразу. Як масла ў вадзе ён не расчыняецца ў тым, што бачыць і не застаецца ў ім.

Той, хто ёсьць толькі зараз, зьдзіўлецца таму, як гэта - быць заўжды. Але дзіўна якраз тое, як ён не размазваецца па часе і застаецца ў адным імгненьні. Чаму ён не зыходзіць у мінулае разам зь ім? Якім чынам ён застаецца на паверхні часу?

Вечнасьць адначаснасьці насамрэч заўжды перад намі - гэта роўня зроку, якую мы бачым. Імгненьне - гэта імя пасьлядоўнасьці і мноства, што ўвесь час мяняе свой зьмест. Імгненьне - зусім ня частка пасьлядоўнасьці часу, а наадварот, тое, што ўзвышаецца над ім і яго пераўзыходзіць.

Мова як корань імёнаў заўжды застаецца зьверху, як імёны заўжды застаюцца паверх яваў. Улада як сталае заставаньне зьверху - гэта дзея мовы. Імгненьне - гэта ўлада над часам, мова часу.