Чын і змысел чыну - зусім не адно і тое самае. Зрабіць змысел чыну і зрабіць чын - розныя заданьні. Здаецца, што чын адбываецца, імя яго называе. Але не, імя называе толькі яго змысел, наставу па яго выкананьні. Бяз імені ж чын рассыпаецца на адзінкі, што скадаюць пасьлядоўнасьць.
Чын рушыць, і праз працягласьць, што ствараецца змыслам чыну, здаецца нечым адзіным, цэлым і постым. Але тое, што мае і працягласьць, і пасьлядоўнасьць, ужо ня можа быць простым.
Чын мае будову, у якой імя і змысел чыну - толькі яе часткі. І ў такім разе імя чыну насамрэч папярэднічае чыну. Чын немагчымы бяз мовы, якая яго спараджае. Бяз мовы ёсьць толькі змысел чыну.
Імя - гэта скарачэньне явы. Імя захоўвае пасьлядоўнасьць, а затым разгортвае яе ў мове часу. Таму імя - загад і скарачэньне чыну.
Скарачэньне злучае пачатак і канец. Пачатак - гэта адкуль, крыніца, а канец - куды, цэль. Імя чыну - гэта яго намер, гэта заўсёды адкуль і куды, крыніца і цэль. Нават калі яны супадаюць.
Чын мае будову, што складаецца з імені, крыніцы і цэлю. Намер - занятак уладара. Усё засталае здольле - хто, чаго, дзе і іншыя абставіны - спускаецца на прыступку ніжэй. Здольнасьць заставацца ва ўладзе - гэта здольнасьць будаваць мову чыну.
'Узьнікаць' - значыць спачатку ня быць, а пасьля быць. 'Ісьці' значыць перасоўваць ногі. Што не было і што ўзьнікла, адкуль і куды перасоўваць - гэта высьвятляецца на месцы.
Намер - гэта выбар імя для чыну. Намер намервае - адкуль і куды, з чаго у што. Успрыманьне чыну наадварот гадае пра намер, чытае круг чыну і атрымлівае яго імя.
Імя абуджае і ўзнаўляе чын раз за разам. Таму любы змысел чыну ўтварае круг. Стан - гэта аднакрокавы круг, зьмена - двукрокавы, а рух - мнагакрокавы.
Корань слова - гэта імя чыну, скарочаны намер. Гэта скарачэньне крыніцы і цэлю. Сказ, дзе гукі значаць адкуль, як і куды. У будове кораня захоўваецца сынтакс мовы чыну, сулад намеру.
Чын рушыць, і праз працягласьць, што ствараецца змыслам чыну, здаецца нечым адзіным, цэлым і постым. Але тое, што мае і працягласьць, і пасьлядоўнасьць, ужо ня можа быць простым.
Чын мае будову, у якой імя і змысел чыну - толькі яе часткі. І ў такім разе імя чыну насамрэч папярэднічае чыну. Чын немагчымы бяз мовы, якая яго спараджае. Бяз мовы ёсьць толькі змысел чыну.
Імя - гэта скарачэньне явы. Імя захоўвае пасьлядоўнасьць, а затым разгортвае яе ў мове часу. Таму імя - загад і скарачэньне чыну.
Скарачэньне злучае пачатак і канец. Пачатак - гэта адкуль, крыніца, а канец - куды, цэль. Імя чыну - гэта яго намер, гэта заўсёды адкуль і куды, крыніца і цэль. Нават калі яны супадаюць.
Чын мае будову, што складаецца з імені, крыніцы і цэлю. Намер - занятак уладара. Усё засталае здольле - хто, чаго, дзе і іншыя абставіны - спускаецца на прыступку ніжэй. Здольнасьць заставацца ва ўладзе - гэта здольнасьць будаваць мову чыну.
'Узьнікаць' - значыць спачатку ня быць, а пасьля быць. 'Ісьці' значыць перасоўваць ногі. Што не было і што ўзьнікла, адкуль і куды перасоўваць - гэта высьвятляецца на месцы.
Намер - гэта выбар імя для чыну. Намер намервае - адкуль і куды, з чаго у што. Успрыманьне чыну наадварот гадае пра намер, чытае круг чыну і атрымлівае яго імя.
Імя абуджае і ўзнаўляе чын раз за разам. Таму любы змысел чыну ўтварае круг. Стан - гэта аднакрокавы круг, зьмена - двукрокавы, а рух - мнагакрокавы.
Корань слова - гэта імя чыну, скарочаны намер. Гэта скарачэньне крыніцы і цэлю. Сказ, дзе гукі значаць адкуль, як і куды. У будове кораня захоўваецца сынтакс мовы чыну, сулад намеру.
No comments:
Post a Comment