Праява

Праява - гэта выток явы, тое, што папярэднічае яве. Гэта таксама рух узьнікненьня явы, таксама папярэдні яве.

Але праява - гэта яшчэ і думка пра яву, якая робіць яе сваім дачынам. Яна, хаця і ўзьнікае пасьля явы, ставіць яе перад сабой і таксама папярэднічае яве.

Праява - гэта мэтафізыка, дарога праяўленьня, якой ява прыходзіць у сьвет і якой думка ўзыходзіць да яе вытоку.

Праява - гэта трохкутнік, на вяршыні якога адно, а ў падставе мноства ўсяго. Гэта дрэва сьвету, корань якога ўгары, а галіны долу. Гэта стажар, што лучыць Пачатак і Яву.

Тое, што множна ў яве, у праяве - адно. У праяве ад усяго толькі адзін асобнік. Праява - гэта відзея явы, яе правораз, паводле якога вырабляецца ява.

Усё, што ў яве бытуе адначасна, агонь, вада і зямля, у праяве ўзьнікае паслядоўна і родава - спачатку агонь, зь яго вада, а зь яе зямля.

З другога боку, усё, што ў яве перажываецца як пасьлядоўнасьць, вясна, затым лета, пасьля восень і зіма, у праяве ёсьць адразу і загадзя: і вясна, і лета, і восень і зіма.

Праява зьмяшчае сябе ў сабе. Кожная праява паўтарае першапраяву, і кожны вынік праявы яшчэ раз разгортваецца праявай.

Але ў мове таксама ўсяго толькі адзін асобнік. Усё, што множна ў выказваньні, у мове - адно. Усё, што ёсьць у мове - гэта ўзоры, паводле якіх вырабляюцца выказы.

У мове таксама пасьлядоўна і родава тое, што ў выказваньні існуе адначасова. Мова таксама - дрэва імён, корань якога ўгары, а галіны долу.

У мове таксама уся пасьлядоўнасьць выказу ёсьць адразу. Мова таксама зьмяшчае сябе ў сябе, бо кожная яе адзінка - таксама зьяўляецца мовай.

Праява - гэта мова яваў. Менавіта таму стан перад явай і думка пра яву аказваюцца ў адным папярэднім стане - у стане мовы. 

Вывучэньне праявы - гэта вывучэньне мовы, складаньне яе слоўніка, выдзяленьне пратвораў, апісаньне правілаў утварэньня, пошук яе пачатку.

І больш за тое, мова, якой мы гаворым, усе нашы назвы яваў - ужо ёсьць вынікам гэтага дасьледаваньня мовы праявы. І колькі такіх моваў, столькі і дарог да Пачатку праявы.

Але мова - таксама праява. Моваў мноства, і ёсьць адзін правобраз мовы, зь якога яны ўсе ўзьнікаюць. І моваў праявы можа быць многа.

Магчыма, бачаньне праявы, мэтафізыкі як мовы дае нават больш, чым бачаньне мовы як праявы. Бо стварэньне праяваў такое ж магчымае як і стварэньне моваў.

Калі бачаньне мовы як праявы стварае праяўную моваведу, мэтафізычную лінгвістыку, то бачаньне праявы як мовы стварае моўную веду праявы, лінгвістычную мэтафізыку.

Быць у сьвеце праявы такім жа свабодным і творчым, якім можна быць у стварэньні моваў - гэта якраз тая свабода, пра што вядзе запавет ліючайся явы.