Быць - значыць узьнікаць. Узьнікаць - значыць мець месца ўзьнікненьня, пачатак. Быць - значыць мець пачатак.
Рух, перамена месцаў, выконваецца на мове быцьця як пасьлядоўнасьць узьнікненьняў. У быцьці і зьнікненьне, і перамяшчэньне - гэта толькі ўзьнікненьне і рост.
Быцьцё не мяняе месца. Узьнікшы ў ім, яно ўжо не зьнікае, але само можа стаць месцам для іншага быцьця.
Месца, якое стаецца месцам, расьце ў глыбіню. Быцьцё толькі паглыбляецца. Таму месца - гэта толькі месца ўзьнікненьня.
Месца - гэта пачатак. І пачатак - гэта месца, радзіма. Месца нараджае.
Але быцьцё ня можа ўспрыняць свой пачатак. Быцьцё напрамлена наперад, і пачатак заўжды застаецца ў яго за сьпінай.
Для ўсяго, што зьяўляецца ў яго ўспрыманьні, яно ўжо само зьяўляецца месцам. І як пачатак яно ня можа ўбачыць сябе.
Усё, што зьяўляецца ў яго ўспрыманьні - гэта сувязь прычынаў і вынікаў, бясконцасьць якой забясьпечваецца самой мярэжай змыслу.
Але глыбіні быцьця, што раскрываюцца наперадзе, нібыта падказваюць, што і там, за сьпінай могуць быць такія ж бясконцыя глыбіні.
Відзея пачатку ўзьнікае як змысел прычыны сябе. Убачыць пачатак - гэта спроба зрабіць немагчымае - абярнуцца назад і ўбачыць месца свайго быцьця.
Але пачатак, што мае іншы пачатак, - гэта не пачатак, а працяг. Відзея пачатку - гэта змысел пачатку пачаткаў, прычыны прычын, месца ўсіх месцаў.
Відзея пачатку - гэта відзея самабыцьця і самаўзьнікненьня, быцьця месцам і пачаткам самому сабе. Толькі такі пачатак - гэта Пачатак.
І калі рост быцьця - гэта паглыбленьне і занурэньне, то дарога да Пачатку - гэта ўсплыцьцё на паверхню, да месца ўзьнікненьня ўсяго.
Месца ўтварае быцьцё ў сабе і ўтварае яго зь сябе. Гэта яго вытвор, яно зроблена зь яго як кубак зроблены з гліны.
Гэта сам Пачатак стае і расьце быцьцём. Гэта ён нырае ў сваю глыбіню і ўсплывае, выносячы зь яе скарб знаньня самабыцьця.
І той, хто ўсплывае да Пачатку, аказваецца самім Пачатакам. Як той, каго сьняць, аказваецца тым, хто сьніць.
Рух, перамена месцаў, выконваецца на мове быцьця як пасьлядоўнасьць узьнікненьняў. У быцьці і зьнікненьне, і перамяшчэньне - гэта толькі ўзьнікненьне і рост.
Быцьцё не мяняе месца. Узьнікшы ў ім, яно ўжо не зьнікае, але само можа стаць месцам для іншага быцьця.
Месца, якое стаецца месцам, расьце ў глыбіню. Быцьцё толькі паглыбляецца. Таму месца - гэта толькі месца ўзьнікненьня.
Месца - гэта пачатак. І пачатак - гэта месца, радзіма. Месца нараджае.
Але быцьцё ня можа ўспрыняць свой пачатак. Быцьцё напрамлена наперад, і пачатак заўжды застаецца ў яго за сьпінай.
Для ўсяго, што зьяўляецца ў яго ўспрыманьні, яно ўжо само зьяўляецца месцам. І як пачатак яно ня можа ўбачыць сябе.
Усё, што зьяўляецца ў яго ўспрыманьні - гэта сувязь прычынаў і вынікаў, бясконцасьць якой забясьпечваецца самой мярэжай змыслу.
Але глыбіні быцьця, што раскрываюцца наперадзе, нібыта падказваюць, што і там, за сьпінай могуць быць такія ж бясконцыя глыбіні.
Відзея пачатку ўзьнікае як змысел прычыны сябе. Убачыць пачатак - гэта спроба зрабіць немагчымае - абярнуцца назад і ўбачыць месца свайго быцьця.
Але пачатак, што мае іншы пачатак, - гэта не пачатак, а працяг. Відзея пачатку - гэта змысел пачатку пачаткаў, прычыны прычын, месца ўсіх месцаў.
Відзея пачатку - гэта відзея самабыцьця і самаўзьнікненьня, быцьця месцам і пачаткам самому сабе. Толькі такі пачатак - гэта Пачатак.
І калі рост быцьця - гэта паглыбленьне і занурэньне, то дарога да Пачатку - гэта ўсплыцьцё на паверхню, да месца ўзьнікненьня ўсяго.
Месца ўтварае быцьцё ў сабе і ўтварае яго зь сябе. Гэта яго вытвор, яно зроблена зь яго як кубак зроблены з гліны.
Гэта сам Пачатак стае і расьце быцьцём. Гэта ён нырае ў сваю глыбіню і ўсплывае, выносячы зь яе скарб знаньня самабыцьця.
І той, хто ўсплывае да Пачатку, аказваецца самім Пачатакам. Як той, каго сьняць, аказваецца тым, хто сьніць.
No comments:
Post a Comment