Багавітава Песьня, восьмы ўзыход

Восьмы ўзыход

Ардж́уна прамовіў:

Што той брагман? І што прасамасьць? Што чын, чалавек навышні?

Што называюць прабытам? Што завецца прабоствам? |1|

Як і хто тут, у гэтым целе, прааброк ёсьць, Мадгу-забойца?

Як у часе зыходу ты можаш быць самаемнымі знаны? |2|

Сьвяты Багавіт прамовіў:

Нязьнікомае - вышні брагман, самабыцьцё - прасамасьць,

вырух, што чыніць узбытак быцьця бытаў знаецца чынам. |3|

Быцьцё плыннае клічуць прабытам, Дух называюць прабоствам,

прааброк - тут я ў гэтым целе, найлепшы з носьбітаў цела. |4|

Памятаючы толькі мяне які ў часе скону, зыходзіць,

у быцьцё маё, кінуўшы цела, ідзе ён, няма тут сумневу. |5|

Хто якое быцьцё памінае, пакідаючы цела пры сконе,

да таго і прыходзіць, сын Кунті̄, заўсёды быцьцё тое ўзбыўшы. |6|

Таму ўва ўсе верамёны мяне памятай і змагайся,

прысьвяціўшы мне мысел і розум, да мяне несумнеўна ты прыйдзеш. |7|

Стараньнем і йоґай яднаным неіншарушным чуваньнем

да навышняга Духа сьвятога ідзе засяроджаны, Па̄ртха. |8|

Празорцу ўсяго і адвечнага праўцу,

                 ад тонкага тоншага хто памінацьме,

дзяржаўцу ўсяго, нязмыснага явай,

                 сонечназорнага, што па-за цемрай, |9|

у часе зыходу мыслам нярушным,

                 едны бажаньнем і сілаю йоґі,

паміж брывоў увесь дух сабраўшы,

                 да вышняга Духа сьвятога прыходзіць. |10|

Што незьнікомым завуць ведаведы,

                 у што рушаць стараньнікі, збытыя палу,

што жадаючы, дзейсьняць брагма-рушэньне,

                 сьцег да таго табе моўлю я сьцісла. |11|

Дзьверы ўсе пазмыкаўшы, спыніўшы мысел у сэрцы,

у вяршыню свой дух скіраваўшы, стойны ў йоґа-трываньні, |12|

"Ом" - аднаскладны брагман - хто, мяне памятаючы, мовіць,

пакідаючы цела ў зыходзе, той рушыць сьцегам навышнім. |13|

Хто станоўна неіншачуйны памятае мяне няспынна,

для таго я лёгкадасяжны, заўжды еднага, Па̄ртха, йоґіна. |14|

Да мяне прыйшоўшы, нявечны гэты край пакут перароду

не наведае самавялікі, зьвяршыні дасягшы навышняй. |15|

Нават з самае бытніцы Брагмы зноў вяртаюцца, Ардж́уна, быты,

да мяне, сыне Кунті, прыйшлым болей няма перародзін. |16|

У тысячу йуґаў працягам дзень брагмана знаюць якія,

і ноч цягам у тысячу йуґаў, дзень і ноч тыя ведаюць людзі. |17|

Зь невыяўнага ўсе выяўленьні ўзьнікаюць з дня надыходам,

і з надойсьцем ночы зьнікаюць у тым, што завуць невыяўным. |18|

Грамада тая самая бытаў, зноў быўшы, ізноў зьнікае

з надыходам ночы міжволі, і ўзьнікае з дня надыходам. |19|

Звыш таго быцьцё іншае, вечнае, невыяўнае ад невыявы,

ёсьць тое, што не зьнікае, калі ўсе быты зьнікаюць. |20|

Невыяўны і нязьнікомы, яго клічуць навышнім сьцегам,

дасягшы які, не вяртаюцца, тое мой дом навышні. |21|

Дух той вышні, Па̄ртха, дасяжны адным недаіншым бажаньнем,

той, у кім унутры ўсе быты, кім усё прасьцягнута гэта. |22|

Якім верамем да незвароту і звароту рушаць йоґіны,

зыйшоўшы, верамя тое пракажу табе, бык-Бгарата. |23|

Агонь, зьзяньне, дзень, маладзік, паўгады паўночнага сьцегу -

у брагман, тады зыйшоўшы, ідуць брагмаведныя людзі. |24|

Дым, ноч, цемра і сход таксама, паўгады паўднёвага сьцегу -

напатканы сьвятлом месяцовым тады зноў вяртаецца йоґін. |25|

Гэты сьветлы і цёмны сьцегі сусьвету вечнымі лічаць,

адным ідуць да незвароту, ізноў вяртаюцца іншым. |26|

Па̄ртха, знаючы тыя пуціны, йоґін не блукае ніякі,

таму ўва ўсе верамёны, будзь, Ардж́уна, йоґай яднаны. |27|

У ведах, дарох, аброках і жарбах

                 даброці плён які наказаны,

яго, ўведаўшы ўсё гэта, пераўзыходзіць

                 йоґін, у стан вышні ўваходзіць выточны. |28|

ОМ ТАТ САТ

такі ў велічных Багавітавых Песьнях, сьвятых упанішадах, брагма-ведзе, наставах йоґі, сумове сьвятога Кр̣шн̣ы і Ардж́уны восьмы ўзыход на імя "Йоґа нязьнікнага брагмана".

Пераклаў з санскрыту Міхаіл Баярын.