Багавітава Песьня, дванаццаты ўзыход

Дванаццаты ўзыход

Ардж́уна прамовіў:
З божнікаў, едных няспынна, хто табе прысьвечаны цалкам,
і які нявыяве нязьнікнай, хто лепшы веднік яднаньня? |1|

Сьвяты Багавіт прамовіў:
Хто, ў мяне унурыўшы мысел, мне сябе прысьвячае суцэльна,
верай надзелены вышняй, для мяне той самы яднаны. |2|
Але той, кім шануецца тое, што нязьнікна, няўказна, няяўна,
што нямысна і ўсюдысяжна, канцавосна, нярушна, трывала, |3|
грамаду ўсіх здоляў суняўшы, да ўсяго аднакі чый розум,
мяне той дасягае таксама, рады даброці ўсіх бытаў. |4|
Але іх болей пакута, нявыяўю адданых чуваньнем,
бо сьцег невыяўны цяжка асягаецца тут целавітам. |5|
Хто мне ўсе чыны адрокшы, мяне выйшняя паставіўшы цэляй,
недаіншым яднаньнем шануе, на мне засяродзіўшы думу, |6|
у мяне пранікнёны чуваньнем, для таго зьяўляюся збаўцам
з мора суплыні і сьмерці, сыне Пр̣тхі, я неўзабаве. |7|
У мяне накіруй свой мысел, у мяне унуры свой розум,
ува мне будзеш жыць напраўду, звыш за гэта, нямае сумневу. |8|
Калі ты чуцьцё ня здольны ў мяне супадзець трывала,
імкні тады йоґай стараньня знайсьці мяне, скарбазваёўца. |9|
Калі да стараньня няздатны, будзь мне прысьвечаны чынам,
чын чынячы дзеля мяне, ты так дасягнеш зьвяршэньня. |10|
Калі гэтага нават ня можаш, яднаньне са мной прыняўшы,
плёну тады ўсіх чынаў аставу чыні, самаўладны. |11|
Бо лепш ад стараньня знаньне, ад знаньня - сяроджаньне думы,
плёну чыну астава - ад думы, беспасрэдны спакой ад аставы. |12|

Які неварожы ўсім бытам, спагаднік і сябра, цярплівы,
мніва “я” і “майго” пазбыты, каму роўны здаволя й пакута, |13|
яднар, заўсёды здавольны, самасяжны, трываларашучы,
прысьвяціў хто мне мысел і розум, мой божнік, той мне прыемны. |14|
Не жахаецца сьвет ад якога, і які не жахаецца сьветам,
цьвелі, страху, узбуду, узбуры пазбыты, той мне прыемны. |15|
Беззалежны, чысты, разумны, няўдзельны і непахісны,
астаўнік які ўсіх справаў, мой божнік, той мне прыемны. |16|
Які не злуе, не сьвяткуе, які не сумуе, ня прагне,
які зла і дабра астаўнік, бажаньнік той мне прыемны. |17|
Аднакі да ворага й сябра, той самы ў павазе й зьнявазе,
у холадзе й сьпёцы, пакуце і ўцесе, пазбыты прывязку, |18|
каму роўныя ганьба і слава, здаволены ўсім, маўклівы,
бяздомны, сталамысловы, мне муж бажальны прыемны. |19|
Хто гэтае дгармы нясьмерце як моўлена зь верай шануе,
я вышняя цэль якога, той божнік мне найпрыемны. |20|

ОМ ТАТ САТ
такі ў сьвятарных Багавітавых Песьнях, сьвятых упанішадах, брагма-ведзі, йоґа-наставе, сумове сьвятога Кр̣шн̣ы і Ардж́уны дванаццаты ўзыход на імя "Йоґа бажаньня".

Пераклаў з санскрыту Міхась Баярын.