Кружало

калі сьвет патанае ў бяздонным віры
хай прачнецца ўладар пасярод кружала
белай поўняй успыхнуўшы ў белай начы
пераліецца кубкам нясьмерця за край
залатым вадаспадам жаданьня быцьця
з кожнай кроплі раджаючы новы сусьвет
каб убачыць сябе з соцень тысяч вачэй
і абняць сябе сотнямі тысячаў рук
каб забыць сябе сотнямі тысячаў сноў
узгадаўшы сябе, перабольшыць сябе