Сьцег прачыну

мужная моўч прасьціной пустыні
вечнага зору сьцілае сьцег

апоўначы явы да поўні чыну
золатам зыбкім лягае сьвет

з абодвух канцоў тады рухам адзіным
крокам рашучым выходзь настрэч

і твар пазнаўшы ў лонях радзімых
сябе згубіўшы, знайдзі сябе