Спачатку верш існуе ў прасторы думкі яго стваральніка. Тут ён мае быцьцё і цэласьць, бо мае адну радзіму.
Затым ён выказваецца радок за радком, утвараючы радно ў прасторы явы. І тут ён ужо ня мае ні быцьця, ні цэласьці, бо ня мае адной радзімы.
Быцьцё і цэласьць тут маюць толькі адзінкі прасторы, якія ня знаюць, што імі нарысаваны верш.
Затым верш выдзяляецца як рысунак з прасторы явы, чытаецца і пачынае існаваць у прасторы думкі чытача. Тут ён зноў мае быцьцё і цэласьць, бо мае адну радзіму.
Але цяпер ён мае ўжо дзьве радзімы, два быцьці і дзьве цэласьці. І з кожным наступным выказваньнем і чытаньнем, колькасьць яго радзімаў і быцьцяў расьце і памнажаецца.
Верш кожны раз зьнікае пры выказваньні і ўзьнікае пры чытаньні, губляецца ў мностве явы і атрымлівае адзінства ў мове быцьця.
Больш таго, быцьці верша памнажаюцца нават тады, калі яго чытае сам ягоны стваральнік. Ці застаецца ён прыгэтым адным і тым самым вершам?
Толькі мова, правілы выказваньня і чытаньня, аб'ядноўваюць усе гэтыя вершы ў адзін верш і робяць яго тым самым.
Сувязь усіх гэтых вершаў азначае кожны раз зьніканьне і ўзьніканьне, паміраньне і ўваскрашэньне.
І кожнае новае выказваньне і чытаньне ўтварае дрэва Спадчыны, што пачынаецца ад стваральніка і галініцца да ўсіх яго чытачоў і пераказьнікаў.
Акрамя мовы, гэта Спадчына робіць верш адзіным, аб'ядноўваючы ўсе яго асобнікі ў галіны дрэва, узводзячы яго да каранёвага быцьця.
Быцьцё верша - гэта множнае, мнагамесцавае, моўнае быцьцё, аб'яднанае правіламі чытаньня. Гэта галіннае быцьцё, аб'яднанае дрэвам Спадчыны.
Але быцьцё кубка нічым асабліва не адрозьніваецца ад быцьця верша. Гэта таксама выказваньне, што спачатку мае адзінае быцьцё ў намеры стваральніка, а затым існуе як радно ў тканіне явы.
Кубак чытаецца карыстальнікам, і затым атрымлівае месца ў мове яго быцьця. Як і верш, кубак таксама ўтварае сваё дрэва спадчыны.
Спадчына як перадача знаньня азначае перадачу ня проста выказваньня, але самой мовы праз прастору явы. Мова таксама зьнікае і ўзьнікае, губляе і атрымлівае быцьцё.
Але спадчына верша насамрэч нічым асабліва не адрозьніваецца ад спадчыны цэлай Мовы. Бо верш - гэта мова верша, гэта агульная будова, запоўненая асобным зьместам, гэта імёны і ўзоры.
Спадчына - гэта заўсёды перадача Мовы. Маўленьне - гэта найменшы чын спадчыны, у якім яе можна злавіць усю адразу.
Мова абавязкова мае наўвеце Спадчыну. Калі гэта выказваньне, яго нехта сказаў. Калі гэта верш, яго нехта стварыў. Выказваньне абавязкова вядзе назад, да свайго стваральніка.
Але, каб даваць адзінства множнаму і галіннаму быцьцю, дрэва Спадчыны само павінна быць, мець адно месца. Дзе яно?
Хто яе трымае, хто бачыць яе, хто зьбірае яе галіны ў адно дрэва? Дзе той зрок, у якім яна мае сваё адзінства?
Бо калі гэтага месца няма, няма верша, няма кубка, няма знаньня, няма мовы, няма спадчыны. Нішто ня робіць іх адзінымі і цэлымі.
Каб была спадчына, патрэбна мова Спадчыны. Мова Спадчыны яднае мноста быцьцяў ў адзін аповед, называе іх спадчынай і яднае ў дрэва.
Перад чалавекам кожнае імгненьне адбываюцца імклівыя зьмены явы. Чалавек яднае іх у выявы, а затым злучае тоествам выяву з аднаго імгненьня з выявай з другога імгненьня.
Перасоўваньне рэчы справа налева - гэта цэлы аповед, у якім нешта трымае тоества той рэчы, што была справа, і той рэчы, што апынулася зьлева.
Ёсьць мова, якая ўвесь час піша аповед быцьця, яднае зьмены выяваў у рысы, а рысы ў выявы аповеду. Гэтая мова кожны раз гаворыць - гэта той самы кубак, гэта той самы верш.
Гэта мова Спадчыны. Яна мае быцьцё і цэласьць, бо мае адзінае месца ў грамадзе дзеяў і моваў, называнай чалавекам.
Яе дрэва можна чытаць, зь яго можна рабіць выказваньні. У ёй мае быць быць сваё быцьцё і сваё існае, свой слоўнік сюжэтаў і яго асобныя ўвасабленьні.
І калі мова Спадчыны ёсьць у чалавеку, яна ёсьць і ў мове чалавека, зь якой ён паходзіць як быцьцё паходзіць з існага, а выказваньне з мовы.
І калі Спадчына ёсьць у мове чалавецтва, яна мае радзіму ў Народзе, Вялікім Чалавеку.
