Усьмешкі аўгураў

Слова інаўгурацыя на лаціне азначае літаральна пасьвячэньне ў аўгуры. Аўгуры былі рымскай сьвятарскай калегіяй, адказнай за гаданьні і іх тлумачэньні. Слова augur хутчэй за ўсё паходзіць ад au- (у) і gurus\gyrus (кола). Пасьля зьвяржэньня цара і ўсталяваньня рэспублікі у Рыме зьявілася новая сьвятарская пасада - rex sacrorum ці rex sacrificus - сьвятарны кароль,  другі па значнасьці сьвятар пасьля вялікага пантыфіка. Сьвятарны кароль павінен быў выконваць абрады (sacra publica), якія раней рабіў кароль сапраўдны (адначасна і сьвятарны). Сьвятарныя каралі прызначаліся аўгурамі па ўказу калегіі пантыфікаў - г.зн. некалі аўгуры, перакладчыкі мовы боскай волі, займаліся выбарам сапраўднага сьвятарнага караля-жраца.

Галоўным абавязкам аўгураў было правядзеньне гаданьняў (прыкладам аўспіцыяў) і іх тлумачэньне, інтэрпрэтацыя. Слова інтэрпрэтацыя значыць на лаціне пасярэдніцтва, паміж (inter) незразумелым і жадаючым разумець, маючым запытаньне (preсes - просьба, запытаньне, пажаданьне). У гэтым сэнсе інтэрпрэтацыя значыць тое самае што і ‍мэдыя. Сэнс абраньня сьвятарнага караля аўгурамі хутчэй за ўсё складаўся ў выбары яго праз гаданьне і яго тлумачэньне.

Пасьвячэньне на ўладу, памазаньне, каранацыя, інаўгурацыя - ключавы момант судакрананьня духовай і сьвецкай уладаў, калі адна ўлада асьвячае другую. У выпадку аўгураў духовая ўлада выяўляецца вельмі спэцыфічнай - яна забясьпечваецца толькі інтэрпрэтацыяй волі багоў, якая знаходзіцца праз гаданьне. Гэта лёгка вядзе да перахопу здэградаванымі жрацамі голасу боскай улады. Цыцэрон, які сам быў абраны аўгурам, ужо ня мог выконваць свае абавязкі (гаданьні і тлумачэньні) без усьмешкі. Г.зн. што прынамсі ў час імпэрыі аўгуры ўжо займаліся непрыхаванымі маніпуляцыямі, агульнымі для здэградаваных аракулаў. Выраз "усьмешка аўгура" сталася прымаўкай. Сёньня слова інаўгурацыя азначае ўрачыстую цырымонію ўступу на пасаду, прыкладам прэзыдэнта ці манарха, і не абыходзіцца без сваіх аўгураў.

Тое, што цяпер адбываецца ў нашай краіне, магчыма толькі з прычыны размытасьці ўяўленьня ў людзей пра дабро і зло, праўду і ману, якое фармуецца і задаецца духовай уладай. Пры яе адсутнасьці адпаведнае месца ў сьвядомасьці грамадзтва тым ня менш застаецца і выкарыстоўваецца рознымі падабенствамі. Тое, што сьвятары асьвячаюць сваёй прысутнасьцю ўсенародны сход і інаўгурацыю, для тэхнічнага інтэлігента і паспалітага чалавека азначае, што зло гэта дабро, і наадварот. Гэта санкцыя і індульгенцыя. Фальсіфікацыя выбараў адпавядае захопу ўлады інтэрпрэтатара над боскай воляй і жадаючым яе разуменьня. Інтэрпрэтацыя, што, адчуваючы сваю ўседазволенасьць з усьмешкай аўгура вымаўляе фразу пра голас народу і голас Бога. Хто яны, гэтыя ўсьмешлівыя перакладчыкі нагвалю ў чырвона-зялёны таналь: "чальцы цэнтральнай калегіі по выбарах і правядзеньні рэспубліканскіх гаданьняў, чальцы абодвух палатаў, судзьдзі, урадоўцы, вядомыя дзеячы навукі, культуры і мастацтва, прадстаўнікі партыяў і рэлігійных канфесіяў, дыпляматы і замежныя госьці".