Канстанцінас Кавафіс. Ітака

Выпраўляючыся да Ітакі,
жадай быць дарозе доўгай,
поўнай прыгод і спазнаньня поўнай.
Ані лестрыгонаў, ані цыклёпаў,
ня бойся, ні гнеўнага Пасэйдона -
яны не сустрэнуцца на дарозе,
калі твае думкі сягаюць высока,
сабой зрушаючы дух і цела,
ані лестрыгонаў, ані цыклёпаў,
табе не сустрэць, ані Пасэйдона,
калі ім няма ў душы тваёй месца ,
калі душа сама іх ня зьявіць.

Жадай быць дарозе доўгай.
Каб многа было тых летніх ранкаў,
упершыню калі ты заходзіш
у порты местаў яшчэ нязнаных,
той радасьцю, тым прадчуваньнем поўных,
калі ты ідзеш на кірмаш фінікійцаў,
і там усіх розных купляеш тавараў,
бурштыну, маціцы, чорнага дрэва,
каралю і ўсякіх розных парфумаў,
як мага болей розных парфумаў;
калі ў гарады ўваходзіш Эгіпту,
каб зноў вучыцца ў мужоў вучоных.

Заўжды памятаючы пра Ітаку
як пра сваю канчатковую мэту,
не паскарай тым ня менш дарогі.
А можа няхай і гады яна зойме,
каб нават стары, дасягшы той выспы,
багаты на ўсё, што здабыў дарогай,
ты не чакаў ад Ітакі багацьця.

Ітака дала табе вандраваньне,
Каб не яна - ты ня знаў бы дарогі.
І болей за гэта - ня даць нічога.

І нават бедным свой край набыўшы,
ты ўсё адно небывала багаты.
Такі мнагамудры, такі разумны -
ты зразумееш, чым ёсьць Ітака.


Пераклаў Міхіал Баярын.